“Blind Vertrouwen”

Gisteren heb ik met Machteld haar eerste halve marathon gelopen. Machteld heeft het syndroom van Usher en is daardoor slechtziend en slechthorend.

Wat was het een bijzondere ervaring! Ik was me superbewust van alles wat er om ons heen gebeurde. We liepen en ervoeren letterlijk ’samen’.
Ik loop vaker samen maar het begrip ’samen’ kreeg in dit geval een veel diepere betekenis. We deden het in elkaars gezelschap, we werkten intensief samen, we deden het tegelijk, we gingen gezamenlijk en eensgezind!
Het lekkerste liepen we als we synchroon liepen, tegelijk dus, als onze binnenste armen en benen tegelijk van voor naar achter bewogen. Ik zorgde ervoor dat ik zo veel mogelijk ‘in de pas’ met Machteld liep. Af en toe moest ik dat een beetje bijstellen. Als ik normaal met Machteld loop dan zijn er geen mensen om ons heen en dan is het parcours vaak bekend en is er ruimte. Dat was nu heel anders…
Het begon al in de sporthal waar we onze tassen afgaven. Het is daar natuurlijk zo druk dat Machteld achter mij moest gaan lopen omdat ze gewoonweg te weinig ziet en tegen iedereen aan zou botsten. Zo liep ze de eerste minuut al een elleboog tegen haar hoofd op omdat iemand zijn t-shirt uittrok. Zelfs achter me moest ik dus opletten!

In het startvak zouden we kort geïnterviewd worden. Wie we waren, wat we gingen doen en vooral hoe? Machteld en ik zijn met elkaar verbonden via een lintje en we hebben een T-shirt aan van Running Blind. Je hoopt dat dat mensen bewust maakt van de situatie.

In het begin hadden we het plan om vooral rechts te blijven lopen. Omdat we redelijk vooraan startten verwachtten we dat we dan alleen links ingehaald zouden worden. Niets bleek minder waar.
Lopen doet iedereen veelal voor zichzelf. Dat bleek ook want in het begin schoten er ook rechts mensen langs ons. Dat is voor Machteld heel lastig omdat ze daar soms van schrikt. Als je vaker een wedstrijd gelopen hebt dan weet je hoop ik dat je links moet inhalen.

Machteld ziet niet goed, maar deze mensen keken niet goed. Ik zei tegen Machteld, ‘het gaat nu echt om letterlijk en figuurlijk ruimte in te nemen tussen al deze mensen’, dat lukte steeds beter. Langzaam maar zeker gingen we mensen inhalen want te dicht op de mensen voor ons lopen dat is ook gevaarlijk. Dus als ik in de ruimte kon bewegen dan bewogen we naar links om in te halen. Als we dat deden dan pakte ik Machteld haar hand of trok het lintje wat strakker aan. Met korte aanwijzingen liet ik Machteld weten dat we weer gewoon door konden. Machteld hoort ook slecht en met wind om haar heen is dat een bijkomend probleem. Toch manoeuvreerden we samen steeds beter tussen en langs alle mensen. Dit deden we eigenlijk geheel op gevoel, we hebben het niet kunnen oefenen.
Machteld moet mij daarop vertrouwen en dat lukte zonder dat we het erover hadden. Het is samenwerken op gevoel. Als ik nu erbij nadenk dan vond ik het best een verantwoordelijkheid maar terwijl we liepen, ging het vanzelf, we zaten samen in de goede flow…

Het was ontzettend leuk hoeveel lopers even iets riepen of hun duim omhoog deden als ze in de buurt waren. Ook andere ‘afdelingen’ van Running Blind meldden zich en we zagen nog een stel lopers met een lintje.
Machteld was vastbesloten om binnen de 2 uur te eindigen. De laatste 1,5 kilometer ging Machteld haar veter nog los. We besloten de gok te wagen, ik zei ‘als je valt dan vang ik je wel op’. De laatste 2 kilometer hebben we zelfs nog aangezet en er vervolgens nog een eindsprint uit getrokken.
We finishten na 1uur en 52 minuten…

Trots op elkaar en op onszelf, we hebben het echt samen gepresteerd, 1+1=3.
Als je dit ook zou willen doen, kijk dan op www.runningblind.nl daar vinden buddy’s en lopers elkaar. Dus je kunt ook als je mensen met een visuele beperking kent, ze aansporen om te gaan hardlopen. Het is een mooie manier om samen de sport te ervaren.

Ervaring Machteld

Mijn eerste halve marathon zit er op! Met ietwat stijve benen en heupen ben ik vandaag weer fris en vrolijk opgestaan. En kijk ik terug op een mooie ervaring. Niet alleen de loop zelf maar ook de trainingen vooraf.
Naast mijn wekelijkse training bij Running Blind Amsterdam liep ik ook nog extra met Esther.
De voorbereiding is natuurlijk essentieel om zo’n halve marathon te gaan starten. We hebben van te voren kort doorgenomen hoe we de loop gingen doen en vooral gezegd: we merken onderweg hoe het gaat. Bij verschillende manouvres pakte ze de ene keer mijn hand vast en de andere keer trok ze het lintje strakker, dat ging op gevoel.

Ik heb mij geen een keer vervelend of ongemakkelijk gevoeld. Het parcours bij deze Groet uit Schoorl run is ook erg prettig: grootste gedeelte is vlakke ondergrond.
Af en toe trok Esther aan het lintje omdat ze wel door had dat ik nog wel ietsjes sneller kon. Bij de laatste drie kilometer kon ik zelf nog aangeven dat ik nog wel meer energie overhad! Dus nog een laatste versnelling.

Samen lopen is samenwerken, buddy houdt strak de omgeving in de gaten, begeleidt de loper langs alle ‘obstakels’, communiceert helder en duidelijk en de slechtziende loper moet het vertrouwen geven en goed aangeven wat je wilt en kunt.
En als je dan samen gefinist bent, een vette highfive en hug!

Heel mooi is het om samen zo’n ervaring te kunnen delen!